Mijamy ją z Francisco, wchodząc do samoobsługowej pralni. Pod ścianami dwa rzędy pralek i suszarek. Bębny pralek kręcą się. Do dwóch z nich wrzucamy nasze pranie. Potem drobniaki. Obok siedzą inni. Czytają, przeglądają Internet. To lepsza pralnia. Jeśli pierzesz masz darmowe wi-fi. Dla wielu ludzi pranie połączyło się z edukacją. Taniej prać i surfować po sieci, niż oddzielnie prać i oddzielnie płacić za połączenie. Ubrania mają czystsze i więcej wiedzą. Prawdziwa „win-win” sytuacja. Więc wiele dzieci odrabia tutaj lekcje, ktoś siedzi w kącie i rozmawia ze Skype’a z Patagonią. W jego bębnie kręci się kolorowa bielizna.

Francisco poznałem kilkanaście lat temu, kiedy pierwszy raz jechałem stopem po USA. Po tym, jak mieszkałem z bezdomnymi na Manhattanie, Franciso zabrał mnie na zachód swoją ciężarówką pełną japońskiego żarcia. Przez cały dzień rozwoziliśmy zieloną herbatę z ryżem i jakieś glony. I gadaliśmy. Najpierw o komunizmie i o New Wold Order, potem o templariuszach i wszystkich teoriach dotyczących końca świata, a na końcu o masonach (Francisco okazał się intelektualistą, komunistą, masonem oraz nielegalnym emigrantem z Meksyku i kierowcą tira).

– Jest taki facet – mówił Francisco – historyk Arnold Toynbee. I on twierdzi, że mainstream w sytuacji kryzysu zawsze kurczowo trzyma się już ustalonych poglądów i wzorców. Czyli można wyrysować taki piękny wykres pokazujący, że im bardziej się boisz, tym bardziej jesteś konserwatywny i bardziej przewidywalny.

Gdy się boisz, to wracasz do przeszłości, nadajesz mityczną wartość temu, co przydarzyło się dawniej. Kreujesz świat doskonały ze swoich wspomnień i wtedy „kraj lat dziennych” staje się Arkadią. A historia twojej rodziny, plemienia, kraju nabiera cech epopei heroicznej.

Wieczorem Francisco wyciągnie z szafy starą, oprawioną w skórę książkę o świętej geometrii. Książka owinięta jest w starą koszulę.

Francisco siada na podłodze. Na podłodze, bo mimo że ma do dyspozycji cały parter domku, wszyscy mieszkamy w jednym pokoju i nie ma żadnych krzeseł. Bo nie ma na nie miejsca. W tym pokoju żyjemy razem – Francisco, jego koreańska dziewczyna, szesnastoletnia córka Alexis, Asia, Mateusz i ja. Oraz pies. Poprzednio nie było ani Koreanki, ani psa, ale zamiast nich był kurczak, bo jak wiadomo „dzieci lepiej się chowają z kurczakami”. Kiedy zapytałem Francisco, dlaczego wszyscy gnieździmy się w jednym pokoju, kiedy dwa inne stoją wolne, odpowiedział, że to „najlepszy sposób na utrzymanie rodziny razem”.

A poza tym w jednym pokoju mieszka papuga.